Ellos por dinero, nosotras por placer

zentsuratu baino lehen…

Hona hemen, Altsasuko gazteek egindako bideoa. Manos limpias taldeak dagoeneko herriko alkatea salatu omen du, ekintza hau aurrera eramaten uztearren. Animo Altsasuko gazteriari eta bertako alkateari.

Udagoieneko kontuak

Uda amaitzear dago eta nik oraindik, ez diot ekin behar den moduan blog honi. Abuztuan izorratu zitzaidan ordenagailua eta ordudanik nabil, konpondu nahian. Baina ez da lan makala, nire gain hartu dudana, kontuan izanda sasi informatikari zalea naizela. Hala ere, eskerrak inguruan informatikoren bat edo beste ezagutzen dudan. Haiei esker lortu nuen, honako programa informatiko hau: photorec. Programa honi esker, ordenagailua formateatu ondoren, aurrez neukan informazio gehiena berreskuratu nahian nabil. Berreskuratzea erraza dirudi, baina zailena berriro lortutako artxibo eta gainontzeko edukiak berriro antolatu eta formatu egokian ipintzea da. Programak, lehen esan bezala, formateatutako ordenagailuetatik galdutako informazioa berreskuratzeko balio izateaz gain, disko gogor izorratu edota hondatutakoetako informazioa berreskuratzeko balio du. Ipini dudan loturan, aurkituko duzue informazio gehiago. Eskerrik asko, lagundu didan informatikariari, aupa hi!
Ni neu, hortantxe nabil, informazioa berreskuratu eta atondu guran. Baina denbora gehiegitxo eskatzen du, nire gustorako. Hori dela eta, ez nabil batere fin blogaren eguneratzearekin. Baina ideia dezente ditut buruan bueltaka. Hurrengo artikula, honi buruz izan daiteke, hurrengoa, horri buruz… Baina beno, nire ohiturengatik, ordenagailua txukun-txukun izan arte ez ditut post asko idatziko seguruenik.
Aurrerapen gisa baina, hona hemen, udan deskubritu eta zuentzat gomendagarriak iruditu zaizkidan pelikula, liburu eta musika taldeak. Hurrengorarte eta ez utsik egin.

Noviembre

El circo de la mariposa

Errotik (Gotzon Barandiaran)

El libro de los abrazos (Eduardo Galeano)

El Puchero del Hortelano

Paradojas

Si la contradición es el pulmón de la historia, la pradoja ha de ser, se me ocurre, el espejo que la historia usa para tomarnos el pelo.
Ni el propio hijo de Dios se salvó de la paradoja. Él eligió, para nacer, un desierto subtropical donde casi nunca nieva, pero la nieve se convirtió en un símbolo universal de la Navidad desde que Europa decidió europear a Jesús. Y para más inri, el nacimiento de Jesús es, hoy por hoy, el negocio que más dinero da a los mercaderes que Jesús había expulsado del templo.
Napoleón Bonaparte, el más francés de los franceses, no era francés. No era ruso, José Stalin, el más ruso de los rusos; y el más alemán de los alemanes, Adolfo Hitler, había nacido en Austria. Margherita Sarfatti, la mujer más amada por el antisemita Mussolini, era judía. José Carlos Mariátegui, el más marxista de los marxistas latinoamericanos, creía fervorosamente en Dios. El Che Guevara había sido declarado Completamente inepto para la vida militar por el ejército argentino.
De manos de un escultor llamado Aleijadinho, que era el más feo de los brasileños, nacieron las más altas hermosuras de Brasil. Los negro norteamericanos, los más oprimidoas, crearon el jazz, que es la más libre de las músicas. En el encierro de una cárcel fue concebido don Quijote, el más andante de los caballeros. Y para colmo de paradojas, don Quijote nunca dijo su frase más célebre. Nunca dijo: Ladran, Sancho, señal que cabalgamos.
Te noto nerviosa, dice el histérico. Te odio, dice la enamorada. No habrá devaluación, dice, en vísperas de la devaluación, el ministro de Economía. Los militares respetan la Constitución, dice, en vísperas del golpe de Estado, el ministro de Defensa.
En su guerra contra la revolución sandinista, el gobierno de los Estados Unidos coincidía, paradójicamente, con el Partido Comunista de Nicaragua. Y paradójicamente habían sido, al fin y al cabo, las barricadas sandinistas durante la dictadura de Somoza: la barricadas, que cerraban la calle, abrían el camino.

Eduardo Galeano (El libro de los abrazos)

irailetik aurrera…

Berriro ere bueltan. Udako gomendioen berri emateko irrikitan eta ikasturte berrirako nobedadeekin. Laster arte.

dama bikainak: liburu-jokoa

Liburu joko hau gomendagarria iruditzen zait hainbat arrazoirengatik.
1.- Emakumeei protagonismoa eskaintzearren
2.- Historian zehar emakumearen presentzia eta egindako ekarpena aldarrikatu eta azalaraztearren.
3.- Marrazkiengatik.
4.- Jolas eta liburuaren erabilera anitzengatik: ipuinak kontatu, dametara jolastu, eskulanetarako ereduak hautatzeko…
5.- Hizkuntzarengatik. Liburuan agertzen diren istorioak euskaraz eta gazteleraz baitaude.
6.- Euskal Herrian egina delako.

Aukera izanez gero, merezi duen jolas horietakoa da. Irakurri ahal izan duzuen bezala, arrazoi dezente aurkeztu dizkizuet.
Egileak honako hauek dira: Eneko González eta Txetxu Barea. Zorionak beraie eta nola ez, Ekilikua elkartearii. Segi horrela.
Hona hemen irudi batzuk:

asteko gomendioak

The big Lewosky
Ez da pelikula berria baina, ikusi gabe neukan. Merezi du ikustea, umore xelebrea du eta itzelezko musika. Filmaren nondik norakoa, ez zait hainbestekoa iruditu baina, barre dexente egin nuen pelikula ikustean. Aktoreen lana ere nahiko ona da.
Pelikulako zerbait azpimarratu beharko banu, lehen esan bezala, musika izango zen.
Horra gomendioa.

Ah, eta hona hemen, aurrekoan ikusi nuen musika taldearen bideo bat. Aramaion jo zuten beraien lehen kontzertua, anai-arrebak musika taldea. Xelebre xamarra, beste asko bezala.

identik eta dixit

Hauexek dira, probatu berri ditudan azkenengo mahai jolasak.
Identik, mahai jolas honetan gidari batek marrazki bat deskribatu beharko du eta gainontzeko jokalariek, esandakoaren arabera marraztu. Marrazten abila izan edo ez, ez da hain garrantzitsua jolas honetan. Garrantzitsuena, deskribapen aproposak egitea eta horien araberako marrazkiak egitea da.
Marrazkiak egin ondoren, baldintza batzuk betetzen ote diren aztertzen da eta horren araberako puntuazioa banatzen da. Jolasaren unerik onena baina amaieran dator, egindako marrazkia, txartelean azaltzen den marrazkiarekin alderatzean. Barre edarrak egin genituen. Ea gustuko duzuen.

Dixit berriz, ez da mahai jolas berria. Orain dela pare bat urte argitaratu zuten eta izugarrizko arrakasta lortu du. Arrakasta eta sariak.
Lehenengo edizioak jendartean lortutako erantzuna ikusirik, bigarren edizio bat kaleratu zuten. Bertan, jolaserako 80 karta berri kaleratu zituzten. Eta hauek, lehenengo edizioko kartak bezain zoragarriak dira.
Hirugarren edizio honek, karta berriak izateaz gain, beste berrikuntza batzuk ere baditu. Hasteko, jokalari edo partaide kopurua handitu dute. Orain 12 jokalarik jolastu dezakete. Eta betiko arauez gain, bi moldaera berri ere gomendatzen ditu. Probatu, moldaera bat probatu dut oraindik eta asko gustatu zait. Beti bezala, Dixit-eko kartei esker, nire gogoek izarrez eta kolorez beteriko munduetan amets egiten dute. Ai, ze plazera!

gaurko artikulua

Hona hemen Gara egunkarian, Maite Soroak idatzitako artikulua.

El rescate de Aurore según «La Razón»

Basta repasar las piezas principales de su arquitectura periodística para comprobar el grado de deterioro intelectual en que se encuentran sumidos los propagandistas del nacionalismo intransigente de marca hispana.

Ayer en «La Razón», el editorialista nos contaba la rocambolesca detención frustrada de Aurore Martin en Baiona y mezclaba su delirante relato en la batidora para preparar un coctel ponzoñoso.

Según el escribiente «No ha habido que esperar mucho tiempo para que se confirmara lo que «La Razón» avanzaba en su portada de ayer: que ETA utilizará los métodos y tácticas de los `indignados’ para presionar y excarcelar a sus presos». Ya empezamos a liarlo todo.

Y nos cuenta así lo que pasó: «Decenas de batasunos frustraron la detención de una de sus líderes, Aurore Martín (…) Los hechos no tienen precedentes y son de tal gravedad que, además de poner en entredicho la actuación de la Policía francesa, revelan el grado de envalentonamiento del brazo político de ETA tras la irrupción arrolladora de Bildu en los ayuntamientos vascos». Ya tenemos juntos a los «indignados», a los «batasunos» y a Bildu. Sigue sumando ingredientes al cóctel.

Y si lo anterior les parecía poco, ahora llega el picante: «Parece evidente que esta extraña `operación rescate’ no fue improvisada y que contó con información interna de los organismos públicos franceses». O sea que la conspiración es de altos vuelos.

El editorialista busca explicaciones que se le escapan a su mentalidad cuartelaria: «El episodio demuestra que el entramado político de ETA, neutralizado hasta hace pocos meses gracias a la aplicación cabal de la Ley de Partidos y de la Ley Electoral, ha renacido gracias a que seis magistrados del Tribunal Constitucional legalizaron Bildu, y que ha logrado hacerse con el control de un centenar de ayuntamientos, entre ellos el de San Sebastián». Tal vez sea que la mayoría de la ciudadanía de Ipar Euskal Herria no entiende qué pinta una ciudadana de Baiona en manos de un tribunal de excepción hispano por hacer un trabajo político que es legal al norte del Bidasoa. Tal vez debiera preguntarse el coctelero por qué una multitud ha votado a esa opción. No aprenden, los pobres.

asteko pelikulak

Aste oso bat idatzi barik, lartxo izan da. Baina ez pentsa lo egon naizenik. Asteburuan, hasteko pelikula parea ikusteko aukera izan dut. Eta horretaz gain, blog honetan unibertsitateko lanak igotzeko prestatzen aritu naiz.
Asteburuko filmak honakoak izan dira: Big Fish eta Micmacs.
Lehena, Tim Burton zuzendarian filma da eta ez da berria. Gustatu zitzaidan, negarrez amaitu nuen. Ez da horrenbesterako baina, sentibera nengoen eta horrelaxe harrapatu ninduen pelikulak. Pelikulan gehien gustatu zitzaidana, zuzendariak fikzioa eta umorea nahasteko duen gaitasuna da. Baina bere filmen artean bat aukeratu beharko banu, ez zen hauxe izango. Ona iruditu zait baina, ez horrenbesterako.

Bigarrena berriz, zinean ikusi dut, zain egon bainaiz estreinurako. Eta itxaroteak, oraingoan ere, pena merezi izan du. Pelikula frantsez honen zuzendariak, aurretik Amelie filma ere zuzendu zuen, ikaragarria.
Eta honako film berri hau ere, asko gustatu zait. Armen inguruko negozioei egurra emateko, fikzioa, umorea eta artista-txatarrero kuadrila berezia ditu lagun protagonistak. Mundiala. Baina berriro ikusi behar dudala uste dut, elkarrizketa batzuk hobeto ulertu nahi baititut. Eta nola ez, soinu banda itzela du.
Aukera izanez gero, ikusi beharrekoa.